Varðandi umhverfismál til gamans og ábendingar

Sem fyrrverandi hundeigandi átta ég mig á því sem hundum fylgir og þeim vanda sem eigendurnir geta lent í. Minn síðasti hundur var svartstrútóttur smalahundur, friðsamur og heimakær að mestu og fékk ekkert að fara um nema í fylgd eiganda. Oft kom þó fyrir þegar hundurinn lá inni fram á lappir sínar að sívökul lögregla staðarins, lét í sér heyra vegna kvartana óttaslegins fólks, þegar strútóttir hundar hlupu í grenndinni, eða hundgá heyrðist í fjarska.

Eftirminnileg var síðasta kvörtun út af mínum hundi varðandi lausagöngu hans, sem var þó hálfum mánuði eftir að ég lógaði honum. Síðan hef ég verið mjög trúaður á framhaldslíf. 

Flestir kannast við þegar ómálga óvitar skríða um í vígamóð og stinga uppi í sig öllu lauslegu, en yfirleitt eykur neysla mismunandi afurða jarðarinnar þó hreysti ungbarna og bætir viðnám gegn veikindum. Ágætur vinur minn Pálmi heitinn Eyjólfs benti granna sínum á hundaskít sem lægi víða í garði Pálma, sá góði granni sagði í vinsemd að hann ætlaði samt ekki að rukka fyrir áburðargjöfina, sem eðlilegt gæti þó verið en fékk þó að launum vísu.

Sorgaraugum ég Sigga lít,
samt er hann enginn glanni.
En hann vill selja hundaskít,
háöldruðum manni.
PE

Samskipti voru þarna öll í mestu vinsemd og eitthvað fleira varð til af þessu tilefni. Undanfarið hefur þetta verið svolítið áberandi eðlilega í snjónum og jafnvel orðið til blaðaskrifa á Selfossi, en eins og ég bendi á er þetta ekki bara til bölvunar.

Þjóðinni hollast er það og best,
Þegar allt er af gnóttinni tekið.
Á misjöfnu þrífast jú börnin best
og batna mun viðnámsþrekið.

Með sanngirnis augum ég létt þetta lít
og langar ei neitt til að kvarta.
En horfi samt víða á hundaskít,
í hjarninu skínandi bjarta.

Aðsend grein: MH